Kare Uta

Leegte in mijn hart, een poëzie zonder betekenis
Als ik terugkijk, is er niets meer overgebleven
De tijd vervaagt als een bloem, een gedicht
Een dor gedicht dat niet kan weerklinken

Op zoek naar het verleden, steeds verder weg
Ik wist het, maar waarom doet het zo'n pijn?
Hoeveel weerklinkt die klank nog in mijn hart?

Niets verandert, maar ik kijk verder dan toen
Het is vreemd, ik kijk vooruit
Steeds verder weg, buiten bereik
De eenzaamheid voelt hetzelfde, maar
Wat zoek ik eigenlijk? Ik begrijp het niet meer
Als ik me omdraai, ben ik al ergens anders heen gevlogen
Ik besef dat ik machteloos ben, als ik terugkijk
Daar staat de dorre versie van mezelf

In tijden van onvermijdelijk verdriet
Een gedicht dat niet liegt, als tranen die vallen
In tijden van onbeschrijflijke blijdschap
Als ik een gedicht kan zingen dat als een glimlach is

De rillingen blijven nog steeds heftig
Als ik ademloos stilsta
Is het hetzelfde als die keer dat er niets was
Ik wil niet terug naar die koude dagen

Van jongs af aan droomde ik van dromen
Stap voor stap, weer een stap verder
Elkaar steunen, samen lachen
Huilen, gewond raken
Laten we samen de dromen in dezelfde kleur volgen

In tijden van onvermijdelijk lijden
Voor de mensen die me steunen in mijn zwakte
Ik kan het alleen met onhandige woorden zeggen
Totdat mijn dorre stem verstomt, wil ik hier blijven

In tijden van onvermijdelijk verdriet
Een gedicht dat niet liegt, als tranen die vallen
In tijden van onbeschrijflijke blijdschap
Als ik een gedicht kan zingen dat als een glimlach is

(Totdat mijn dorre stem verstomt, wil ik hier blijven)

(Totdat mijn dorre stem verstomt)