Kare Uta

Een leegte was het, het lied van mijn hart, zonder betekenis te zoeken
Als ik om me heen kijk, is er niets meer overgebleven
De tijd verstrijkt, het vervaagt als een bloem die verwelkt
Een echo zonder klank, een verdord lied

Op zoek naar het verleden, ga ik verder weg
Ik dacht dat ik het begreep, maar waarom doet het pijn?
Hoeveel van die klank blijft er in mijn hart weerklinken?

Niets verandert, maar toch is het vreemd
Zelfs al kijk ik vooruit, het voelt raar
Het wordt steeds verder weg, mijn handen kunnen het niet meer bereiken
Terwijl ik me eenzaam voel, is het toch hetzelfde
Wat zoek ik eigenlijk? Ik begrijp het niet meer
Als ik me omdraai, ben ik al ergens anders heen gevlogen
Als ik me bewust word van mijn machteloosheid en terugkijk
Daar ben ik, die verdorde versie van mezelf

In momenten van onmacht en verdriet
Een lied zonder leugens, als tranen die vloeien
In tijden van onbeschrijflijke blijdschap
Als ik een lied kan zingen dat klinkt als een glimlach...

De rillingen blijven nog steeds heftig aanhouden
Als ik mijn adem inhoud en stilsta
Is het hetzelfde als die tijd waarin er niets was
Ik wil niet terug naar die koude dagen

Vanuit mijn kinderlijke dromen, droomde ik van een toekomst
Stap voor stap, weer een stap verder
We steunden elkaar met onze lach
Huilend en gekwetst
Laten we samen verder gaan in dezelfde gekleurde dromen

In tijden van onmacht, laat me zien
Aan degene die mijn zwakte steunt, ik geloof in jou
Ik heb alleen maar onhandige woorden
Maar ik wil hier blijven tot mijn stem verstomd is

[in tijden van onmacht en verdriet
Een lied zonder leugens, als tranen die vloeien
In tijden van onbeschrijflijke blijdschap
Als ik een lied kan zingen dat klinkt als een glimlach...]

[ik wil hier blijven tot mijn stem verstomd is]

[ik wil hier blijven tot mijn stem verstomd is]