Frio de Ausencia

Ik zag haar voor het laatst die middag
Toen mijn vreugde langzaam wegschoof

En het arme hart, melancholisch en timide
Verstigde zich bij het zien van haar gezicht.

Ik voelde kou, en het was de kou van de afwezigheid
Ik voelde angst, angst voor de vergetelheid.

Die haar aanwezigheid in mijn lichaam liet doordringen
En me voor haar verwart deed voelen

//Vaarwel, zei ik terwijl ik haar omarmde
Vaarwel, vaarwel//

Ik ga nu de weg van onzekerheid op
Met mijn hart achterlatend in jouw schoot

Zodat je het met ware genegenheid bewaart
In de hersenpan, levend in jouw herinnering
Terwijl ik terugkom hoop ik dat het niet dood is.

Ik voel kou, en het is de kou van de afwezigheid
Ik voel angst, angst voor de vergetelheid.

Maar neem me dagelijks mee in jouw herinnering
Ik zal vergaan als ik voor jou dood ben
Ik zal terugkomen om me met jouw lichaam te verenigen
Mijn lief, bij jou.

Maar neem me dagelijks mee in jouw herinnering
Ik zal vergaan als ik voor jou dood ben
Vaarwel, zei ik terwijl ik haar omarmde
Vaarwel, vaarwel.
Ik zal terugkomen om me met jouw lichaam te verenigen
Mijn lief, bij jou.
Maar neem me dagelijks mee in jouw herinnering
Ik zal vergaan als ik voor jou dood ben
Vaarwel, zei ik terwijl ik haar omarmde
Vaarwel, vaarwel.