Como pollo sin cabeza

In een hut ver van de straat
woont al een tijd een vreemde man,
hij is extravagant en ruikt naar butaan.
Als iemand hem minacht, geeft hij de hand.
Hij praat niet langer dan een half uur
altijd veel mensen als hij niet alleen is.
Ze zeggen dat de demon van het ongeluk
op een dag zijn klauwen in hem zette.

Hij heeft donker haar, heldere ogen
en zwarte tanden van het roken van tabak.
Zijn rechterhand vol ringen,
met in de linker een glas dat het evenwicht houdt.
Sommigen nemen dit leven als een grap
en anderen plegen zelfmoord met rubber kogels.
Er is geen reden om tijd te verspillen aan wat verloren is
of te huilen met krokodillentranen.

Als de herinneringen pijn doen,
heelt hij ze met gin.
Hij wil de tijd begraven,
binnenin een zandloper.
Omdat hij nooit moe is,
brengt hij de hele nacht door
met zijn oude telescoop,
die hem dichter bij de sterren brengt.

Als de herinneringen pijn doen,
heelt hij ze met gin.
Hij wil de tijd begraven,
binnenin een zandloper.
Omdat hij nooit moe is,
brengt hij de hele nacht door
met zijn oude telescoop,
die hem dichter bij de sterren brengt.

Als de herinneringen pijn doen,
heelt hij ze met gin.
Hij wil de tijd begraven,
binnenin een zandloper.
Omdat hij nooit moe is,
brengt hij de hele nacht door
met zijn oude telescoop,
die hem dichter bij de sterren brengt.

Als de herinneringen pijn doen,
heelt hij ze met gin.
Hij wil de tijd begraven,
binnenin een zandloper...
....met zijn oude telescoop,
die hem dichter bij de sterren brengt,
....met zijn oude telescoop,
die hem dichter bij de sterren brengt.