Cantico Dei Drogati

Ik heb God ontslagen, een liefde weggegooid
om de leegte in mijn ziel en mijn hart te bouwen.
De woorden die ik spreek hebben geen vorm of accent meer,
ze veranderen in geluiden, een dof geklaag.
Terwijl ik tussen de andere naakten naar een vuur kruip
Dat de schaduwen van dit obscene spel verlicht.
Hoe kan ik
tegen mijn moeder zeggen dat ik bang ben?

Wie zal me weer vertellen over de stralende morgen
waar de stomme zullen zingen en de saaie zullen zwijgen?
Wanneer ik de wind weer hoor tussen de bladeren
fluisteren de stiltes die de avond verzamelt.
Ik die alleen nog maar glazen elfjes zie
Die me voor de voeten spioneren en achter me lachen.
Hoe kan ik
tegen mijn moeder zeggen dat ik bang ben?

Waarom hebben ze geen grote vuilnisbakken gemaakt
voor de dagen die al gebruikt zijn voor deze en andere avonden?
En wie, wie zal ooit de portier van de zon zijn,
wie duwt hem elke dag op het toneel in de vroege uren?
En vooral wie en waarom heeft me op de wereld gezet
waar ik mijn dood leef met een vreselijke anticipatie?
Hoe kan ik
tegen mijn moeder zeggen dat ik bang ben?

Wanneer loopt de huur van dit idiote lichaam af,
dan krijg ik mijn beloning zoals een goede beoordeling.
Ze zullen me als waarschuwing citeren voor wie denkt dat het mooi is
te spelen met de bal van zijn eigen brein.
Proberend het verder te gooien dan de vastgestelde grens
Die iemand heeft getrokken aan de randen van de oneindigheid.
Hoe kan ik
tegen mijn moeder zeggen dat ik bang ben?

Jij die naar me luistert, leer me een alfabet dat
verschilt van dat van mijn lafheid.