Poema Sobrecogido
Extremoduro
Overweldigend Poëem
Ik wilde kijken
En ging naar binnen in mijn ziel
En toen realiseerde ik me
Dat er iemand anders is
In deze kamer
En ik hoor wat hij denkt
Er is in de leegte
Een reflectie van mij
Die me vertelt over andere dingen
Over een vage lichtstraal
En over voelen
Die van binnen met me praat
En me zegt dat ik traag ga
En ik rende
En van deze waanzin
Ontsnapte een zucht
Als hij weggaat
Verdampt mijn lichaam en verliest zijn stevigheid
En zweeft in de leegte van eenzaamheid
En mijn geest weet niet waar hij zich aan moet vasthouden
Als ik gek ben en verloren
Bij het ademen
Komt de lucht binnen en gaat weer weg
En het is niets meer van mij
Maar er is iets veranderd
In mijn manier van denken
En ik ben niet meer dezelfde
Bij elke teug
Kom ik uit het niets
En ik zie dat er iets in mij groeit
En ik heb geen zin meer om te kijken
Naar het verleden
Want ik ben niet van plan
Terug te keren
Zei de bloem van een dag
Anders zou ik me vervelen
Als hij weggaat
Verdampt mijn lichaam en verliest zijn stevigheid
En zweeft in de leegte van eenzaamheid
En mijn geest weet niet waar hij zich aan moet vasthouden
Als ik gek ben en verloren
Ay, ay, ay, ay, ay, ay, ay, ay, ay, ay, ay, ay
Yay, ay, ay, ay, ay, ay, ay, ay, ay, ay, ay, ay
En nu vraag ik me af, op het punt van desintegreren
Of ik niet al ergens anders ben
Of ik leef in een wereld binnen een realiteit
Die niet van mij is
Als hij weggaat
Verdampt mijn lichaam en verliest zijn stevigheid
En zweeft in de leegte van eenzaamheid
En mijn geest weet niet waar hij zich aan moet vasthouden
Als ik gek ben en verloren
Als hij weggaat
Verdampt mijn lichaam en verliest zijn stevigheid
En zweeft in de leegte van eenzaamheid
En mijn geest weet niet waar hij zich aan moet vasthouden
Als ik gek ben en verloren
