Todos Me Dicen

De ochtend vertelde me dat ik gek op je was,
dat mijn leven me niets meer kon schelen;

De middag kalmeerde me en zei dat ik je snel zou zien,
het haalde me even uit mijn gekte, hield me nog wat aan het leven vast.
Iedereen zegt het tegen me.

De middag zei me niets,
keek me zelfs niet in mijn gezicht aan.

De nacht vertrok en fluisterend zei ze:
(iedereen zegt het, maar ik ben nog steeds niet aan je zijde)
rustig aan, morgen zal de zon je verblinden.
Iedereen zegt het tegen me.

Ik schrijf een liefdesverhaal alleen om te ontgrendelen
ik alleen het hart, jongen! het is existentiële angst.
weet niet of ik een bank moet overvallen of me moet laten detoxen,
waarom heb ik geld nodig? als alles me slecht doet.

Ik herinner me een tijd waarin jagen:
niet slecht was, maar een noodzaak.
Jongeman, haal die shotgun tevoorschijn!
er zijn nog veel slechten te doden.

Jij denkt dat ik het verzin
van welke kleur de wind is,
ik kom het tegen op straat
en praat altijd even met hem.
En het is al een tijd geleden dat ik heb gelogen
en ik denk niet terug te willen gaan
als ik me niet kan vergissen: geef me teugels en een muilkorf.

Routine begint te irriteren,
er moet een muur gesloopt worden.
De gekte is weer terug voor mij
ik geef haar mijn hand en ga dood, ga dood.