Tohiko (逃避行)

Dromend in de ruimte, aan de rand van woorden
Draaiend en zwijgend, tussen de nachten door
Ik wil ontsnappen, die vervelende woorden spuwend

Wanneer is dit zo geworden?
Of was het altijd al zo?
Ik wil het inslikken, duizeligheid, deze saaie wereld

Vrij en ongebonden, mystiek en vrij, altijd centraal, zonder zelf
Zelfs als mijn stem hees is, zelfs als ik het moeilijk heb, het zijn goede herinneringen
Mijn hart afgesloten, opgesloten in mezelf, onvolwassen symptomen dansend, kijk
Er blijft niets over, niemand die me nog aanraakt

De wind blijft maar waaien
De klok blijft maar luiden
Het voelt als dood
Dus
Wat is dat voor een blik? De toekomst is nog niet voorbij

Ik hijg naar adem, het doet gewoon pijn, het doet gewoon pijn, jouw mes
Dat weet ik ook, verwachtingen zijn een toekomst die niet zichtbaar is
Weer de nacht over, het doet gewoon pijn, het doet gewoon pijn, ik deed alsof
Karma, ik ga niet zomaar dood, dat inspireert me

Als ik talent had
Zou ik sprankelend dromen kunnen zingen
Ik wil gelukkig zijn, die vervelende woorden spuwend

Zo mooi dat het bijna pijn doet
De hitte van de huid, cellen die zich samenknijpen
Ik verlies mijn zelfvertrouwen, dit is echt wie ik ben

Het leven van een massa
Dit is het lot
Zonder ooit onoverwinnelijk te worden

Er is geen tijd, de toekomst is nog niet voorbij

Ik hijg naar adem, het doet gewoon pijn, het doet gewoon pijn, jouw mes
Dat weet ik ook, verwachtingen zijn een toekomst die niet zichtbaar is
Weer de nacht over, het doet gewoon pijn, het doet gewoon pijn, ik deed alsof
Karma, ik ga niet zomaar dood, dat inspireert me

Ik hijg naar adem, het doet gewoon pijn, het doet gewoon pijn, jouw mes
Dat weet ik ook, verwachtingen zijn een toekomst die niet zichtbaar is
Weer de nacht over, het doet gewoon pijn, het doet gewoon pijn, ik deed alsof
Karma, ik ga niet zomaar dood, dat inspireert me

De wind blijft maar waaien
De klok blijft maar luiden
Het voelt als dood
Dus
Wat is dat voor een blik? De toekomst is nog niet voorbij