El Plebeyo

De nacht bedekt, ja, met zijn zwarte sluier
Van de stad, de straten, waar mensen passeren
Met langzame actie

Het licht, kunstmatig, met zwakke projectie
Omarmt de schemering die in zijn schaduwen verbergt
Wraak en verraad

Na het werk, terug naar zijn bescheiden huis
Luis Enrique, de gewone man, de zoon van het volk
De man die wist te beminnen

En die lijdt onder, die schandelijke wet
Om een aristocrate te beminnen
Terwijl hij een gewone man is

Trillend van emotie
Zegt hij zo, in zijn lied

De liefde, zijnde menselijk
Heeft iets goddelijks
Beminnen is geen misdaad
Want zelfs God heeft bemind

En als de genegenheid puur is
En de wens oprecht is
Waarom willen ze me dan beroven
Van het geloof in mijn hart

Mijn bloed, hoewel gewoon
Kleurt ook rood
De ziel waarin zich nestelt
Mijn onvergelijkbare liefde

Zij is van nobele afkomst
En ik een bescheiden man
Het bloed is niet anders
En het hart is niet anders

Heer, waarom zijn de mensen
Niet van gelijke waarde?