Luxemburgues

Alleen de zee,
blauw,
koralen,
blauw.

Het is hetzelfde als vroeger,
altijd, pratend.
Je zult je gezichten niet zien,
je handen, je aderen.
Het is hetzelfde, ik heb je,
ik neem je, zand.

Ik weet alleen dat ik verliefd ben,
ik weet alleen dat ik zo ben gekomen.

Je naam is geen gewone naam,
huilt naar een Luxemburgse tuin.
En achter mij is er een enorme ansichtkaart,
ik ben niet meer grijs,
ik ga niet meer.

IJs en zout,
verbranden me,
jouw lippen,
verbranden me.

Een plek met stenen,
asfalt en heuvels.

En het is waar,
de vogels eten niet in de ruïnes.
En het is waar,
alleen, samen met jou.

Ik weet alleen dat ik verliefd ben,
ik weet alleen dat ik zo ben gekomen.

Je naam is geen gewone naam,
huilt naar een Luxemburgse tuin.
En achter mij is er een enorme ansichtkaart.
Ik ben niet meer grijs,
ik ga niet meer...

Ik weet alleen,
herinneringen,
herinneringen
verbranden.

Ik weet niet,
ik zie je nat in het zand.
En een plek met stenen
van asbest en heuvels.
En het is waar,
de vogels eten niet van de ruïnes.

Ik weet alleen dat ik verliefd ben,
ik weet alleen dat ik zo ben gekomen.

Je naam is geen gewone naam,
huilt naar een Luxemburgse tuin.
En achter mij is er een enorme ansichtkaart.
Ik ben niet meer grijs,
ik ga niet meer
om mezelf in brand te steken, mijn liefde...