Vidalita de Marchena

Treurig liefdesstijl
De oude gitaar kreunt
En een zwarte pijn drukt
De keel van de zanger
Want de wind van de pijn
Die huilt in de verte
Heeft de vreugde weggerukt
Van de zilveren snaren
Van die scharlaken anjer
Die hij uit Andalusië bracht

De snaar trilt
Alsof het uit een verdriet komt
En de arme hut vult zich
Met een oneindige tederheid
Vidalita
Een hart klaagt
Terwijl stil en onbeweeglijk
De schaduw van een aasgier
Die de hut gadeslaat
Van een witte skelet.