El Licenciao

Ik ben afgestudeerd, om kapitein te zijn van gezonken schepen
Ik leefde met het wereldse van jouw bedorven kussen
Ik leefde met het weinige dat de vergetelheid me gaf
Ik ben afgestudeerd in het vak dat Cupido laat zakken
Je hield van een strijd zonder de overwonnene te beminnen
En de stap van mijn verdriet overtuigde jouw jurk
Ik leefde met het weinige dat de vergetelheid me gaf

En als het ooit de moeite waard is om je in de ogen te kijken
Zal ik weten dat de haat mijn geest en mijn eenzaamheid heeft leeggezogen

Ik ben afgestudeerd, ik zag mezelf vergaan in cafés en op hoeken, ik behandelde mijn teleurstellingen met nachten van morfine, de pijn met twee ijsblokjes smaakte goddelijk
Ik ben afgestudeerd, ik werd een geleerde in de pijnen van de ziel, ik zag door mijn stormen hoe de rust leeft na jouw stappen die alleen maar geluid waren
Ik leefde met het weinige dat de vergetelheid me gaf

En nu het goede en het slechte geen balans hebben, (en nu gewoon nu)
En nu de slaapliedjes van slapeloosheid me uitnodigen om te dromen
En nu ik volledig vertrouw op wantrouwen
En nu ik geen groene riet ben dat me liet buigen

Laat de zon schijnen waar hij wil
Zo eindig ik de zaak
Met een schone lei
En naar iets anders, vlinder

Laat de zon schijnen waar hij wil
En zo eindig ik de zaak
Met een schone lei
En naar iets anders, vlinder

Ik ben afgestudeerd, ik zag mezelf vergaan in cafés en op hoeken, ik behandelde mijn teleurstellingen met nachten van morfine, de pijn met twee ijsblokjes smaakte goddelijk
Ik ben afgestudeerd, ik werd een geleerde in de pijnen van de ziel, ik zag door mijn stormen hoe de rust leeft na jouw stappen die alleen maar geluid waren
Ik leefde met het weinige dat de vergetelheid me gaf

Alles heeft een vervaldatum
Het is me duidelijk geworden dat niets eeuwig is
Dat het moment is gekomen dat deze realiteit
Geloofwaardiger wordt dan dit verdomde verhaal

Maar de vergetelheid
Maar de vergetelheid
Het laat me onverschillig zoals het water van de
Rivieren

Ik ben afgestudeerd, ik zag mezelf vergaan in cafés en op hoeken, ik behandelde mijn teleurstellingen met nachten van morfine, de pijn met twee ijsblokjes smaakte goddelijk
Ik ben afgestudeerd, ik werd een geleerde in de pijnen van de ziel, ik zag door mijn stormen hoe de rust leeft na jouw stappen die alleen maar geluid waren
Ik leefde met het weinige dat de vergetelheid me gaf

Laat de zon schijnen waar hij wil
Zo eindig ik de zaak
Met een schone lei
En naar iets anders, vlinder

Maar de vergetelheid
Maar de vergetelheid
Het laat me onverschillig zoals het water van de
Rivieren

Maar de vergetelheid
Maar de vergetelheid
Het neemt me onverschillig mee zoals het water van de Rivieren