Los Momentos
Eduardo Gatti
De Momenten
Jouw silhouet loopt verder
Met de ziel zo treurig en moe
De dageraad is niets nieuws meer
Voor jouw grote ogen en jouw voorhoofd
De lucht en zijn sterren
Zijn stil, ver weg en dood
Voor jouw vreemde geest
Ze spraken ooit met ons toen we kinderen waren
Toen het leven zich volledig toonde
Dat de toekomst, dat als we groot zijn
Daar stierven al die momenten
Zij zaaiden zo hun zaad
En we waren bang, we trilden
En zo ging ons leven voorbij
Iedereen vastgeklampt aan zijn goden
Producten van een heel verhaal
Ze vormen en vernietigen ze
En zo ordenen ze hun levens
Op hun voorhoofd leggen ze munten
Aan hun lange handen hangen ze
Sloten, borden en hekken
