A Carta
Eduardo Costa
De Brief
Ik schrijf deze brief met tranen in mijn ogen
Ik voel me een beetje verloren
Want ik vond de moed niet
Om je aan te kijken
Het is al een tijdje geleden
Dat er iets hier van binnen
Wakker werd en zo sterk is
Dat ik het je niet kon vertellen
Wanneer je leest
Zal ik heel ver weg zijn
Oordeel niet te hard over me
Ik wilde je gewoon niet zien huilen
Sorry, vriendin
Dit zijn dingen die gebeuren
Geef een kus aan de jongens
Want ik kom niet meer terug
Hoe kon ik haar deze brief geven?
Hoe kan ik voor altijd dat huis verlaten
Als ik al gelukkig ben, als ik al liefde heb
Als ik al in vrede leef?
En daarom heb ik besloten
Dat ik bij haar blijf
Annuleer alsjeblieft mijn ticket
Ga alleen, ik ga niet meer
Toen ik bij de poort van mijn huis aankwam
Voelde ik me alsof ik vleugels had
Ik voelde me als een kind
Ik had zin om te vliegen
Ik stond bijna door het raam
Mijn vrouw daar, zo mooi
Ik gaf een sterke en lange omhelzing
En begon te huilen
En met de tranen kwamen de woorden
En rolden als stenen
En zij luisterde alleen maar
Toen ze mijn tranen met een kus droogde
Reveleerde ze dat ze het al wist
Maar ze zou vergeven
Hoe kon ik haar deze brief geven?
Hoe kan ik voor altijd dat huis verlaten
Als ik al gelukkig ben, als ik al liefde heb
Als ik al in vrede leef?
En daarom heb ik besloten
Dat ik bij haar blijf
Annuleer alsjeblieft mijn ticket
Ga alleen, ik ga niet meer
Hoe kon ik haar deze brief geven?
Hoe kan ik voor altijd dat huis verlaten
Als ik al gelukkig ben, als ik al liefde heb
Als ik al in vrede leef?
En daarom heb ik besloten
Dat ik bij haar blijf
Annuleer alsjeblieft mijn ticket
Ga alleen, ik ga niet meer
Ga alleen, ik ga niet meer
Ik ga niet meer