Madrugada

Twee die stierven zonder te weten waarom
Twee die volhielden in stilte en kou
Van de kracht geboren uit angst
En de woede die 's ochtends losbarst
Vormen de oevers van mijn rivier.

Van de littekens van mijn oude grond
En van het geheugen van mijn bloed in vlammen
Van de duisternis die kleur opent
Van de hand in hand en het wapen als bloem
Vormen de oevers van mijn volk.

Er wordt gezongen over de mensen die zichzelf ontdekken
En stemmen wekken in de wijken
Er wordt gezongen over de aarde die zichzelf teruggeeft
Want zo'n lied is nooit teveel.

In elke ader wacht het bloed op zijn beurt
In elke uitspraak wordt de dag achtervolgd
En zo leert men de getijden
Zo groeit men en krijgt men grip
Doorbreekt het lied dat er niet was.

Word wakker, lichten in de drempels die de middag verblindt
Word wakker, stemmen en wijken
Zing wakker in de ochtend die de nacht overhandigt
Want zo'n lied is nooit teveel.

Zing over de getijden langs die stranden vol zeewier
Word wakker, stemmen, wijken
Ren blootsvoets langs de kade, open je armen
Want zo'n lied is nooit teveel.
Zo'n lied is nooit teveel.