La distancia es como el viento

Ik herinner me dat onze woorden gebroken werden
door een sirene die ver weg klonk, wie weet waar.
Ik had angst, want elke keer als ik dit geluid hoor
denk ik aan iets ernstigs,
en ik besefte niet dat voor jou en mij
niets ernstiger kon gebeuren dan ons afscheid.

We keken elkaar aan, we hadden gewild dat we omarmd bleven en
in plaats daarvan begeleidde ik je met een glimlach over dezelfde straat.
Ik kuste je zoals altijd en zei zachtjes:
afstand weet je, is als de wind,
blust het kleine vuur, maar steekt die grote aan.

Weet dat afstand is als de wind,
trekt mee met de tijd van een vergeten.
Is het een jaar geleden, dan is het een brand
die mijn ziel verbrandt.

Ik die altijd dacht sterker te zijn,
voelde liefde, om je te vergeten,
en in plaats daarvan zit ik hier, om je te herinneren,
om je te herinneren.

Weet dat afstand is als de wind,
trekt mee met de tijd van een vergeten.
Is het een jaar geleden, dan is het een brand
die mijn ziel verbrandt.

Nu het zo lang geleden is,
geef ik mijn leven als je weer bij me komt.
Om je weer te zien, zelfs maar voor een moment,
je te zeggen: vergeef me.

Ik heb niets van je liefde begrepen
en heb nutteloos weggegooid, ja,
de enige goede zaak in mijn leven,
jouw liefde voor mij.

Weet dat afstand is als de wind,
trekt mee met de tijd van een vergeten.
Is het een jaar geleden, dan is het een brand
die mijn ziel verbrandt.