Red roses
Doble Cero
Rode rozen
(Hé schat, ik ben al op het station, oké?)
(Te wachten op de trein, ik kan niet wachten om aan te komen en te praten over alles)
(Ik zweer het, mijn hoofd maakt me gek, schat, ik laat je weten)
(Oké?, ik hoop dat het goed met je gaat, een kus)
Altijd ben ik het
Die alles kapotmaakt
Op een andere manier
De schuld geven aan dat monster in mij
Misschien is de reden
Waarom ik alleen ben
Dat ik vooruitga maar niet verbeter
Want het monster ben ik
Daarom verdrink ik
En neem ik jouw afscheid niet aan
Want ik ben de tenor die jouw stem heeft gebroken
En ik dacht
Dat het de afstand zou zijn
Die ons zou scheiden
En het bleek niet zo te zijn
Dat ik het ben die deze bloem heeft verwelkt
Door kou, twijfels en pijn
En ik ga schreeuwen dat ik van je hou
Ter ere van de keren
Dat ik het kon maar niet de moed had
Voor de keren dat ik onze liefde kon redden
Voor de keren dat ik de klok wilde stoppen
Voor de nachten dat de kou me overvalt
En mijn huid zoekt naar jouw warmte
En misschien is het beter
Dat ik niets zeg
En het licht uit laat
De depressie heeft mijn kussen overspoeld
De oever wist mijn voetstappen weer uit
Ik ga deze nacht huilen om elke
Druppel blauw die in jouw blik ligt
Voor de liefde die voor altijd zal duren
In elke straat van Granada
Voor de sporen die ik telde om je te zien
En die tot op de dag van vandaag ons scheiden
Voor die kaarsen die naar geluk ruiken
En ik had nooit gedacht dat ze ook zouden doven
Omdat ik je nooit zal verdienen
Het spijt me dat ik niet ben wat je verwachtte
Gisteren droomde ik dat ik je weer had
Ik opende mijn ogen en jij was er niet meer
Ik ben de knoop in je keel
De nachtegaal die zingt
Wanneer het regent in de stad
Een ster van velen
De angst die je optilt
En je geen adem laat halen
Ik ben een kat op je venster (miauw)
De wond die niet geneest
De huil die je streelt
De kou van je hart
De duisternis die straalt
In jouw porseleinen huid
Kom terug aan mijn zijde, sultana
En ik smeek om jouw vergeving
Elke ochtend wakker worden
Tussen tranen en verlangen
Om haar te omarmen en het niet te kunnen
Aangezien ik de verliezer ben
De klokken luiden niet meer
Er is geen magie in Triana
Of in de echo van mijn stem
En misschien is het beter
Dat ik niets zeg en
Het licht uit laat
De depressie heeft mijn kussen overspoeld
De oever heeft mijn voetstappen weer gewist
Ik ga deze nacht huilen om elke
Druppel blauw die in jouw blik ligt
Voor de liefde die voor altijd zal duren
In elke straat van Granada
Voor de sporen die ik telde om je te zien
En die tot op de dag van vandaag ons scheiden
Voor die kaarsen die naar geluk ruiken
En ik had nooit gedacht dat ze ook zouden doven
Omdat ik je nooit zal verdienen
Het spijt me dat ik niet ben wat je verwachtte
Gisteren droomde ik dat ik je weer had
Ik opende mijn ogen en jij was er niet meer
