A Rota do Indivíduo (Ferrugem)
Djavan
De Route van het Individu (Roest)
Zachte licht dat de grijze middag binnenvalt
En enkele bladeren vallen op de weg
De kou is de deken die verwarmt
Het hart dat bevriest als de wind waait
Beweegt het verlaten water
Restanten van dromen over een nieuwe dag
Liefdes in de wagons, wagons op de sporen
Het lijkt alsof de spoorlijn vertrekt
Die, ook al ziet ze je niet, je in de gaten houdt
Als een moeder, als een moeder die slaapt terwijl ze naar haar kinderen kijkt
Met de ogen op de weg
En in het eenzame mysterie van de dons
Zie je het leven rennen, stilstaand
Alsof er geen aankomst is
In de verre middag, roest of niets
