Soledad Barret

De twijfel leidt mijn hand naar de gitaar
Mijn hele leven is niet genoeg om te geloven
Dat ze het heldere van jouw blik kunnen sluiten
Er bestaat geen storm of bloedige wolk die kan wissen
Jouw duidelijke teken

De eenzaamheid van mijn hand gaat om met anderen
Zoekt te geven wat van hen is voor de anderen
Want een gewonde hand die zijn wapens laat vallen
Moet je veroveren met de mijne of ze zullen allemaal opstaan
Ze zullen allemaal opstaan

Één ding heb ik geleerd met Soledad
Dat je de tranen moet omarmen, ze moet laten zingen

Heet januari, Recife, blinde stilte
De snaren zijn zelfs vergeten het Guarani
Dat je altijd uitsprak op jouw paden
Als een zwervend meisje, rechtvaardigheid zaaiend waar die niet is
Waar die niet is

Een ander ding heb ik geleerd met Soledad
Dat het vaderland niet slechts één plek is

Zoals de vrijheidslievende grootvader van Paraguay
Zocht zijn pad en Uruguay
Vergeet het zoete merkteken van zijn voetstap
Wanneer hij het noorden zoekt, het noorden van Brazilië, om te vechten
Om te vechten

Een derde ding heeft ze ons geleerd
Wat één niet kan, dat zullen er twee doen

Op een plek in de wind of in de waarheid
Is de eenzaamheid met haar hele droom
Ze wil geen lange woorden of jubilea
Haar dag is de dag waarop iedereen zegt
Wapens in de hand: Vaderland, rojaijú