Que Le Diré Al Corazón

Je laat me, treurig laat je me
Zonder beledigingen of kwetsingen, zonder woorden die pijn doen,
Maar blijkbaar omdat ze pijn doen en pijn doen
Waar de verdrietige gevoelens pijn doen
En mijn leven breekt als het in stukken valt
Mijn zandkasteel
Wat een verdriet

En je spreekt met confronterende woorden
Zonder me een blik toe te werpen
Om me niet recht in het gezicht te kwetsen met een haperende stem
Je zegt dat je niet van me houdt, zonder gefluister waarschuw je me
Dat ik de schuldige ben
Met al mijn fouten die hielpen om me niet te willen
En ik onschuldig, onschuldig

En als ik in je ogen kijk en zie dat er geen weg terug is
Voel ik hoe de angst mijn wezen steelt
En je zegt tegen mijn huilen dat er geen plek meer is
Voor mijn verhaal en jouw verhaal en dat ik het moet begrijpen

Maar hoe moet ik begrijpen dat mijn leven weggaat
Hoe in hemelsnaam als ik het nog niet kan geloven
Hoe kan ik accepteren dat het einde is gekomen
Als er in mijn leven geen ruimte is om je te verliezen, dat weet ik
Hoe zeg ik tegen mijn nachten dat ik al
Zelfs in dromen je niet meer zal hebben

Wat zal ik tegen mijn hart zeggen als het naar jou vraagt
Wat zal ik tegen mijn rede zeggen als ik je niet meer zie
Dat je nooit meer terugkomt
Dat de liefde in jou is gestorven
Dat ik gewend ben geraakt aan de pijn die de eenzaamheid veroorzaakt
Dat ik gewend ben geraakt om elke dag te sterven dat je er niet bent
Dat ik misschien kan leven zonder me aan je huid vast te klampen
Wat zal ik tegen mijn hart zeggen als het naar jou vraagt
Wat zal ik tegen mijn rede zeggen als ik je niet meer zie

Je laat me, zonder uitweg laat je me
Zonder mijn woorden te horen
Of mijn verdediging te betwisten
Je was het zat om me te vergeven en vastbesloten om me te vergeten
Zeg je simpelweg
Terwijl mijn leven sterft
Dat ik me moet wagen om je te vergeten, dat ik geluk moet hebben,
Welk geluk, je kijkt me aan en accepteert niet
Dat ik je zelfs maar de handen pak
In de afwezigheid van een kus
Neem je stilletjes afscheid
En je gaat weg
Langzaam en ik voel dat ik je smeek
Maakt niet uit, want mijn smeekbedes zwerven
Als het geluid in de wind zonder tijd,
Zonder tijd

En je tranen zeggen dat je niet terugkomt
En de stilte steekt een vuur aan op mijn huid
En gekleed in zwart zie ik de eenzaamheid
Langzaam dichterbij komen om me te zien vallen

Maar hoe moet ik begrijpen dat mijn leven weggaat
Hoe in hemelsnaam als ik het nog niet kan geloven
Hoe kan ik accepteren dat het einde is gekomen
Als er in mijn leven geen ruimte is om je te verliezen, dat weet ik
Hoe zeg ik tegen mijn nachten dat ik al
Zelfs in dromen je niet meer zal hebben

Wat zal ik tegen mijn rede zeggen als ik je niet meer zie
Dat je nooit meer terugkomt
Dat de liefde in jou is gestorven
Dat ik gewend ben geraakt aan de pijn die de eenzaamheid veroorzaakt
Dat ik gewend ben geraakt om elke dag te sterven dat je er niet bent
Dat ik misschien kan leven zonder me aan je huid vast te klampen

Wat zal ik tegen mijn hart zeggen als het naar jou vraagt
Wat zal ik tegen mijn rede zeggen als ik je niet meer zie
Dat je nooit meer terugkomt
Dat de liefde in jou is gestorven
Dat ik gewend ben geraakt aan de pijn die de eenzaamheid veroorzaakt