El jardín prohibido
Sergio Dalma
De verboden tuin
Deze middag kom ik treurig en moet ik je vertellen
Dat je beste vriendin tussen mijn armen heeft gelegen
Haar ogen riepen om mijn aanraking
Haar lichaam smeekte me om leven te geven
Ik at van de verboden vrucht, liet de jurk achter
Hangend aan onze onbewustheid
Mijn lichaam genoot voor een minuut
Mijn geest huilde om jouw afwezigheid
Ik zal het nooit meer doen
Ik zal het nooit meer doen
Want mijn ziel vloog naast je en mijn ogen
Zei moe dat jij het was, dat jij het was
Dat je altijd jij zult zijn
Het spijt me, het leven is zo
Ik heb het niet uitgevonden
Als het genot me in de ogen keek
En me bij de hand nam, liet ik me meevoeren door mijn lichaam
En gedroeg ik me als een mens
Het spijt me, het leven is zo
Ik heb het niet uitgevonden
Haar kussen lieten me niet jouw naam herhalen, maar die van haar wel
Daarom dacht ik aan jou toen ik haar omarmde
Ik at van de verboden vrucht
De jurk hangend aan onze onbewustheid
Mijn lichaam genoot voor een minuut
Mijn geest huilde om jouw afwezigheid
Ik zal het nooit meer doen
Ik zal het nooit meer doen
Want mijn ziel vloog naast je en mijn ogen
Zei moe dat jij het was, dat jij het was
Dat je altijd jij zult zijn
Het spijt me, het leven is zo
Ik heb het niet uitgevonden
Als het genot me in de ogen keek
En me bij de hand nam, liet ik me meevoeren door mijn lichaam
En gedroeg ik me als een mens
Het spijt me, het leven is zo
Ik heb het niet uitgevonden
