En La Oscuridad

In de duisternis nemen schaduwen leven,
En het gebrek aan kleuren creëert verborgen beelden.
Nacht ontbloot, huid gevangen, en ik aan jouw zijde,
Hypnotiseerd door jouw geur.

In de duisternis zwellen de lippen van blijdschap,
Handen kijken zonder haast, geluiden benadrukken,
En de wind doordringt ons en gaat voorbij,
En het gevoel houdt niet op, het duurt.

In de duisternis open ik groeven in mijn borst,
Zodat jouw genade binnenkomt, jouw dak, jouw huis,
Rijk ritueel van intimiteit.
In de duisternis zet ik alles op de beat,
En de rest regelt de instinct.

In de duisternis ga ik op mijn hurken,
En stel je meteen bloot aan de schok van een stormloop.
Ik voel je huid als deze zich opricht,
En zo distilleren we de toekomst in ons.

In de duisternis neem ik de tijd die nodig is,
Tijd die niet tevergeefs is, de tijd waarin we elkaar verkennen.
We bereiken de top, en blijven daarboven,
Ver weg van de stad.

In de duisternis open ik groeven in mijn borst,
Zodat jouw genade binnenkomt, jouw dak, jouw huis,
Rijk ritueel van intimiteit.
In de duisternis zet ik alles op de beat,
En de rest regelt de instinct.

In de duisternis…
In de duisternis…
In de duisternis…
In de duisternis…

In de duisternis open ik groeven in mijn borst,
Zodat jouw genade binnenkomt, jouw dak, jouw huis,
Rijk ritueel van intimiteit.
In de duisternis zet ik alles op de beat,
En de rest regelt de instinct.

In de duisternis open ik groeven in mijn borst,
Zodat jouw genade binnenkomt, jouw dak, jouw huis,
Rijk ritueel van intimiteit.
In de duisternis zet ik alles op de beat,
En de rest regelt de instinct.

In de duisternis…
In de duisternis…
In de duisternis…
In de duisternis.