Tatuaje

Hij kwam in een schip, met een vreemde naam.
Ik vond hem in de haven, een avondschemering,
wanneer de witte vuurtoren over de zeilboten
zijn zilveren kus liet vallen.
Hij was mooi en blond als bier,
met een getatoeëerd hart op zijn borst,
in zijn bittere stem, was er de droefheid
pijnigend en moe van de accordeon.

En voor twee glazen sterke drank
op de vlekken tafel,
vertelde hij me tussen zijn tanden
de oude geschiedenis van zijn liefde:
Kijk naar mijn getatoeëerde arm
met deze naam van een vrouw,
het is de herinnering aan het verleden
dat nooit meer zal terugkeren.

Zij hield van me en is me vergeten,
maar ik, ik ben haar niet vergeten
en voor altijd ben ik gemarkeerd
met deze naam van een vrouw.

Hij vertrok op een middag, met onbekende bestemming,
in hetzelfde schip dat hem naar mij bracht,
maar tussen mijn lippen, liet hij vergeten,
een kus van een minnaar, die ik hem vroeg.
Dwaalend zoek ik hem in alle havens,
vraag ik de zeelieden naar hem,
en niemand vertelt me, of hij leeft of dood is
en ik blijf in mijn twijfel, hem trouw zoeken.

En ik bloed langzaam
van bar naar bar,
voor een glas sterke drank
waar mijn pijn verdrinkt.
Luister naar me, zeeman,
en vertel me wat je weet van hem,
hij was dapper en arrogant,
en hij was blonder dan honing.

Kijk naar zijn naam van een vreemdeling
geschreven hier, op mijn huid.
Als je hem tegenkomt, zeeman,
zeg dan dat ik, sterf voor hem.