El Gran Varón
Willie Colón
De Grote Man
In de zaal van een ziekenhuis
Om 9:43 werd Simón geboren
Het is de zomer van '63
De trots van Don Andrés
Omdat hij een man is
Hij werd opgevoed zoals de anderen
Met strenge hand en sereniteit
Hij had nooit een mening
Als je groot bent, ga je studeren, dezelfde onzin als je vader
Luister goed, je moet een grote man zijn
Simón ging naar het buitenland
Ver weg van huis vergat hij die preek
Hij veranderde zijn manier van lopen, droeg een rok, lippenstift
En een grote tas
De mensen zeggen dat op een dag zijn vader hem ging bezoeken
Zonder te bellen, wat een fout
En een vrouw sprak hem aan
Ze zei: Hoi, hoe gaat het, papa?
Hoe gaat het met je?
Je kent me niet, ik ben Simón
Simón, jouw zoon, de grote man
Je kunt de natuur niet corrigeren
Een tak die krom groeit, recht zijn stam nooit
Je kunt de natuur niet corrigeren
Een tak die krom groeit, recht zijn stam nooit
Je kunt de natuur niet corrigeren
Een tak die krom groeit, recht zijn stam nooit
Hij liet zich leiden door wat de mensen zeggen
Zijn vader sprak nooit met hem
Hij verliet hem voor altijd
Je kunt de natuur niet corrigeren
Een tak die krom groeit, recht zijn stam nooit
En klaag niet, Andrés
Klaag om niets
Als er citroenen uit de lucht vallen, leer dan limonade maken
Andrés
Simón
Andrés
Simón
Je kunt de natuur niet corrigeren
Een tak die krom groeit, recht zijn stam nooit
En terwijl de jaren verstrijken
Geeft de oude man een beetje toe
Simón schreef hem al niet meer
Andrés was woedend
Je kunt de natuur niet corrigeren
Een tak die krom groeit, recht zijn stam nooit
Eindelijk waren er nieuws
Over waar zijn zoon was
Andrés vergat nooit de dag
Van dat treurige telefoontje
Ay lelelele, ay lelele, ay leleleee
Ay lelele, ay lelele, ay leleleeee
In de zaal van een ziekenhuis
Van een vreemde ziekte
Overleed Simón
Het is de zomer van '83
Bij de zieke in bed 10
Huilde niemand
Simón, Simón
Simón
Je kunt de natuur niet corrigeren
Een tak die krom groeit, recht zijn stam nooit
Je moet medelijden hebben
Genoeg met de moraal
En wie zonder zonden is, laat de eerste steen werpen
Je kunt de natuur niet corrigeren
Een tak die krom groeit, recht zijn stam nooit
Wie nooit vergeeft
Heeft een zekere bestemming
Om bittere herinneringen te leven in zijn eigen hel
Ay lelele, ay lelele