Somnambule

De dagen smelten in korte momenten en flitsen
Ik ken mezelf niet meer, al mijn houvasten kwijt
Ik dacht de wereld te zien zoals hij echt was
Maar zijn komst kwelt me en toch
Ik dacht dat ik sterker was, versleten door deze tijd
Mijn wonden openen zich voor hem, moet ik me niet laten gaan
De wind waait naar het oosten, vol lachen en strelingen
Ik wiebel op een andere manier

En ik ben een slaapwandelaar
Mijn droom wordt stilte en ik dwaal zonder hem
De twijfels van een ongelovige verdwijnen in de nacht
En alles is beslist
Ik leef alleen van idealen, van gebroken woorden
Ik probeer compleet te zijn
Van liefde en het onbekende

En wanneer hij me omarmt, voel ik me niet meer laf
De uitdagingen van vroeger lijken ver weg en toch
Weet ik dat deze beproeving voor altijd kan verwoesten
De hoop van een leven vol spijt
En wanneer hij me aankijkt, voel ik mijn hart strijden
Zonder hem zijn, is een dood die langzaam aankomt
De wind waait naar het oosten, de oceaan wiegt me
Ik wiebel teder.