ID

Bijna elke verschijnsel heeft een naam,
Maar niemand begrijpt het, zo krom als het maar kan.
Er zijn miljarden mensen hier,
Maar niemand vertelt het me, wat een schijn.

In ruil voor een leven dat beperkt is,
Vraag ik me af of ik verder kan.
Ik geloof dat er niets is dat verspild wordt,
Dat is wat ik hoop, dat is wat ik kan.

Waarom kan ik niet de persoon zijn die ik wil,
En blijf ik zo halfdoorzichtig en stil?
Hoe hard ik ook probeer en me groot houd,
Ik vind het vervelend, ik ben moe, dat is koud.

Deze wereld is verrassend wreed,
Je kunt je status niet zelf kiezen, dat is een feit.
Als dat zo is, laten we dan de middelvinger opsteken,
En met een druk op de knop naar daar gaan, dat lijkt me fijn.

In mijn hoofd weet ik het wel,
Maar dit is de realiteit, het draait me dol.
Ik doe zo mijn best, dat is wat ik denk,
Ik doe mijn best, oh, dat is wat ik zeg.

In de dagelijkse sleur voor de spiegel,
Vraag ik me af of jij ook kunt lachen, zo eenvoudig.
Het is wat ik altijd gewild heb,
Dat heb ik mezelf steeds verteld, dat is wat ik doe.

Waarom kan ik niet de persoon zijn die ik wil,
En blijf ik zo halfdoorzichtig en stil?
Waar ik ook heen vlucht, ik word altijd weer gevonden,
Die dromen verdwijnen niet, dat is wat ik heb gevonden.

Oh, als kind was ik altijd zo druk,
Verlies me in iets, dat was mijn geluk.
Zelfs de dingen die ik koesterde, zijn vergeten,
En zo blijf ik onvoltooid, dat is wat ik weet.

De persoon die ik wil zijn, en de persoon die ik ben,
Blijven zo door elkaar, zo halfdoorzichtig en geen zen.
Hoe hard ik ook probeer en me groot houd,
Ik vind het vervelend, ik ben moe, dat is koud.

Ik hoop dat ik op een dag de slechtste versie van mezelf kan omarmen,
En ik wens voor een toekomst vol dromen en charme.
Wees niet versierd, lach onhandig en vrij,
Laten we nu gewoon leven, jij en ik, zij aan zij.

Deze wereld is verrassend wreed,
Je kunt je status niet zelf kiezen, dat is een feit.
Als dat zo is, laten we dan de middelvinger opsteken,
En met een druk op de knop naar daar gaan, dat lijkt me fijn.