Poema 20

Ik kan de treurigste verzen schrijven
Deze nacht.

Schrijven, bijvoorbeeld:
"De nacht is bezaaid met sterren,
En de sterren trillen, blauw, in de verte."
De wind van de nacht draait in de lucht en zingt.

Ik kan de treurigste verzen schrijven deze nacht.

Ik hield van haar, en soms hield zij ook van mij.
Ik kuste haar zoveel keer onder de oneindige lucht.
Van een ander. Het was van een ander. zoals voor mijn kussen.
De liefde is zo kort, en de vergetelheid zo lang.

Ik kan de verzen schrijven
De treurigste deze nacht.

Ik hou niet meer van haar, dat is waar,
Maar hoeveel ik van haar hield
Haar stem, haar heldere lichaam. Haar eindeloze ogen
De immense nacht horen, nog veel groter zonder haar.

Zij hield soms van mij, ik hield ook van haar.

Ik kan de treurigste verzen schrijven deze nacht. Denken dat ik haar niet heb.
Voelen dat ik haar verloren heb.

De immense nacht horen, nog veel groter zonder haar.
En het vers valt op de ziel als de dauw op het gras.

Wat doet het ertoe dat mijn liefde haar niet kon vasthouden.
De nacht is bezaaid met sterren en zij is niet bij mij.

Dat is alles. In de verte zingt iemand.
In de verte. Mijn ziel is niet tevreden met het feit dat ik haar verloren heb.

Alsof om haar dichterbij te brengen, zoekt mijn blik haar. Mijn hart zoekt haar, en zij is niet bij mij.

Dezelfde nacht die dezelfde bomen wit maakt. Wij, die van toen, zijn niet meer dezelfde.

Ik hou niet meer van haar, dat is waar,
Maar hoeveel ik van haar hield. Mijn stem zocht de wind om haar oor te raken.

Haar stem, haar heldere lichaam. Haar eindeloze ogen.

Ik hou niet meer van haar, dat is waar, maar misschien houd ik nog van haar. De liefde is zo kort, en de vergetelheid zo lang.

Want in nachten zoals deze had ik haar in mijn armen, mijn ziel is niet tevreden met het feit dat ik haar verloren heb.

Ook al is dit de laatste pijn die zij me bezorgt, en dit zijn de laatste verzen die ik haar schrijf.