La terraza

Ik herinner me dat ik 's nachts naar je fluit
Van de straat naar het raam,
Jij ontsnapte langs de donkere tuin.
Wie weet hoeveel manen we hebben zien voorbijgaan
Liggend op het terras?
Vanuit mijn huis lijkt de lucht nog steeds bijna hetzelfde.

Ik was jouw slechte invloed,
Jij was mijn prinses.
Altijd zijn de meest perfecte uren fragiel.
Misschien overvalt me de nostalgie
Voor een onmogelijke ontmoeting,
Van de herinneringen koesteren we alleen het sublieme.

Nu vraagt iedereen me naar jou
En ik wil het niet uitleggen,
Ik heb geen zin om vriendelijk te lijken.
Wie weet hoeveel manen we hebben zien voorbijgaan
Liggend op het terras?
Vanuit mijn huis lijkt de lucht nog steeds bijna hetzelfde.

De tijd is verstreken, dit is wat ik voel
Van wat ik je zeg is God mijn getuige,
Dat met elke nacht, met elke ochtend,
Met elke minuut, met elke week
Blijf ik denken aan wat je zei,
Blijf ik vasthouden aan wat je me gaf,
En wat ik voel verandert niet, de afstand is als de wind,
Het is niet leven in het verleden, het is je aan mijn zijde willen,
Het is gewoon proberen eerlijk te zijn tegen mezelf,
Het is gewoon proberen deze leegte te vullen
Die me van binnenuit opvreet,
Die me niet laat leven als je niet bij me bent.