Rencor Ala Vida

Het is dat vreemde gevoel dat ik vasthoud en heb
Zoals in een klein hart zo'n immense haat, ik denk en denk
Ik kalmeer en begin opnieuw me gespannen te voelen, en hoewel ik probeer, overwin ik het niet
Het laat me niet helder zien of de goedheid horen
Al helemaal niet rustig kunnen praten
Het is haat en minachting die me blind maakt
Die me sterker maakt, die verdomde stem die in mijn oor zegt dat ik kan
Het brandt als vuur dat me kouder maakt dan ijs
Het verduistert altijd mijn lucht en bevuilt mijn grond

Ik zou bloed willen proeven als honing van iedereen die bijdraagt
Aan het injecteren van deze haat in mijn huid, en als er een God boven is, vraag ik hem om een lang leven
Voor al mijn vijanden die me spuugden, zodat ze sterven van woede
Als ze me op de top zien, zich verdrinkend in hun braaksel vol leugens

Ik heb zoveel gevoelens als een ijsberg, zoveel
Zin om te leven als een suïcida, misschien zijn de gekken
meer bij zinnen dan ik, want het is wrok wat ik voel voor het leven

De wrok is de wereld waarin ik leef
Hij voedt me, geeft me kleren en zelfs de lucht die ik adem
Soms verwissel ik of ik wakker ben of slaap
Omdat ik geen tijd verlies met dromen van wat ik niet heb bereikt
Ik hoor het in mijn oor, het spreekt met een meisjesstem
Subtiel vernederend, het lacht, het gedraagt zich als een kookplaat

Die mijn bloed doet koken, gek om te worden gemorst
En rondgepompt door een hart waar niets is
Alleen brand, wrok, minachting, haat, schaduwen, het is makkelijk
Wie niet met mij is, is tegen mij
Verbrande peuken, geslagen kussens, vergoten tranen
Van de woede, dit zijn zijn werken
De wrok leeft in mij zoals de zon op het middaguur, zoals hij
Tijd op de klok, zoals de geur in de bloem
Zoals de verslaving waarvan je weet dat hij je doodt, maar je laat hem niet
Het klinkt in mijn hoofd als het geluid van regen op de dakpannen
Het complexeert je, het beheert je, het gebruikt je
Soms is het zoveel dat ik het verberg met een glimlach
Hij verstikt je, maakt je gek, en wanneer je denkt dat de haat eindigt, streelt hij zachtjes
En begint weer opnieuw

Ik heb zoveel gevoelens als een ijsberg, zoveel
Zin om te leven als een suïcida, misschien zijn de gekken meer bij zinnen dan ik
Want het is wrok wat ik voel voor het leven