Reir Llorando

Kijkend naar Garric, acteur uit Engeland
Het volk applaudisseerde en zei
Jij bent de grappigste van het land... En de gelukkigste!
En de komiek lachte

Slachtoffers van de neerslachtigheid, de hoge heren
In hun donkerste en zwaarste nachten
Gingen ze kijken naar de koning van de acteurs
En veranderden hun neerslachtigheid in gelach

Een keer, voor een beroemde dokter
Kwam een man met een sombere blik
Ik lijd, zei hij, aan een vreselijke kwaal
Als de bleekheid van dit gezicht van mij

Niets brengt me vreugde of aantrekkingskracht
Het maakt me niet uit wat mijn naam is of mijn lot
In een eeuwige neerslachtigheid stervend levend
En mijn enige passie is de dood

Reis en je zult afleiding vinden
Ik heb zoveel gereisd!
Zoek naar boeken
Ik heb zoveel gelezen!

Dat een vrouw van je houdt
Als ik al geliefd ben!
Verkrijg een titel
Ik ben nobel geboren!

Misschien zijn jullie arm
Ik heb rijkdom!
Hou je van vleierij?
Ik hoor er zoveel!

Wie zijn jullie vrienden?
Mijn treurnis!
Gaan jullie naar de begraafplaatsen?
Heel veel... Heel veel

Van het huidige leven, hebben jullie getuigen?
Ja... Maar ik laat me niet onderdrukken
Ik noem de doden mijn vrienden
En de levenden noem ik mijn beul

Het laat me perplex, zei de dokter, jullie kwaal
Maar ik moet jullie niet ontmoedigen
Neem vandaag dit advies als recept
Alleen door Garric te zien kunnen jullie genezen

En zal Garric me laten lachen?
Ja, dat zweer ik; de meest terughoudende en strenge
Samenleving zoekt hem wanhopig
Iedereen die hem ziet, sterft van het lachen
Hij heeft een verbazingwekkende artistieke flair!

Maar... Wat verontrust jullie?
Zo zei de zieke: Ik genezen niet
Ik ben Garric
Verander mijn recept!

Hoeveel zijn er die moe zijn van het leven
Ziek van verdriet, dood van verveling
Laten anderen lachen zoals de zelfmoordacteur
Zonder een remedie voor hun kwalen te vinden

Hoe vaak huilt men terwijl men lacht
Vertrouw niet op de vreugde van het lachen
Want in de zielen die de pijn verslindt
Huilt de ziel wanneer het gezicht lacht

Wanneer het geloof vlucht, sterft de rust
Wanneer alleen doornen onze voeten raken
Stort de storm van de ziel op het gezicht
Een treurig bliksem; de glimlach

De carnaval van de wereld bedriegt zo veel
Dat de lachen korte maskers zijn
Hier leren we te lachen met tranen
En ook te huilen met gelach!

De carnaval van de wereld bedriegt zo veel
Dat de lachen korte maskers zijn
Hier leren we te lachen met tranen
En ook te huilen met gelach!