Tropicália

Toen Pero Vaz Caminha
Ontdekte dat de Braziliaanse grond
Vruchtbaar en groen was
Schreef hij een brief aan de koning
Alles wat erop geplant wordt
Groeit en bloeit
En de Gauss van die tijd noteerde

Boven mijn hoofd, de vliegtuigen
Onder mijn voeten, de vrachtwagens
Wijst naar de vlaktes
Mijn neus

Ik organiseer de beweging
Ik leid het Carnaval
Ik inaugureer het monument
In het Centraal Plateau van het land

Leve de Bossa, sa, sa
Leve de Palhoça, ça, ça, ça, ça
Leve de Bossa, sa, sa
Leve de Palhoça, ça, ça, ça, ça

Het monument
Is van crepepapier en zilver
De groene ogen van de mulat
Verbergt zijn haar
Achter het groene woud
Het maanlicht van het binnenland

Het monument heeft geen deur
De ingang is een oude straat
Smalle en krom
En op de knie een kind
Glimlachend, lelijk en dood
Strekt de hand uit

Leve het woud, tá, tá
Leve de mulat, tá, tá, tá, tá
Leve het woud, tá, tá
Leve de mulat, tá, tá, tá, tá

In de binnenplaats is er een zwembad
Met blauw water van Amaralina
Palmbomen, bries en noordoostelijke spraak
En lichten

In de rechterhand heeft hij een rozenstruik
Die de eeuwige lente bevestigt
En in de tuin wandelen de gieren
De hele middag tussen de zonnebloemen

Leve Maria, ia, ia
Leve de Bahia, ia, ia, ia, ia
Leve Maria, ia, ia
Leve de Bahia, ia, ia, ia, ia

Op de linkerpols de bang-bang
In zijn aderen stroomt
Heel weinig bloed
Maar zijn hart
Schommelt een samba van tamborim

Geeft dissonante akkoorden
Via de vijfduizend luidsprekers
Dames en heren
Hij richt zijn grote ogen
Op mij

Leve Iracema, ma, ma
Leve Ipanema, ma, ma, ma, ma
Leve Iracema, ma, ma
Leve Ipanema, ma, ma, ma, ma

Zondag is de crème de la crème
Maandag zit in de put
Dinsdag gaat naar de akker
Maar

Het monument is heel modern
Zei niets over het model
Van mijn pak
Dat de rest maar naar de hel gaat, schat

Dat de rest maar naar de hel gaat, schat

Leve de band, da, da
Carmem Miranda, da, da, da, da
Leve de band, da, da
Carmem Miranda, da, da, da, da