Blizzard

In een stralend witte wereld ga ik verder

In deze eindeloze nacht, verborgen in de duisternis,
ben jij, die als sneeuwvlokken op mijn ruwe vingertoppen valt.

Telkens weer verraden, brandend in mijn hart,
voelt de pure opwinding nu weer opkomen.

In de stad die wit wordt, trek ik je hand vast,
met een vrolijke melodie die in de lucht weerklinkt.
Maak me weer helemaal nieuw, bedek mijn oude wonden,
met een blizzard die zo intens is dat ik trilde.

De mensen die de brandwonden van de kou dragen,
kunnen niet meer zwijgen, het is een betovering.
De liefde in de lucht verleidt me steeds weer,
terwijl de sneeuw op mijn kleren valt.

Rustig maar helder, koud maar warm,
omarm je ook mijn donkere kanten, jij bent de sneeuw.

Verbrandend en smeltend, de liefde lijkt wel een hel,
zo bang was ik, tot ik jou ontmoette.

Recht vooruit wil ik in je ijzige ogen kijken,
onophoudelijk de woorden van onze liefde uitwisselen.
Die uitnodiging heeft de sneeuw voortgebracht,
het is ons lot, maar het maakt me niet uit, zo intens is de blizzard.

Zelfs de leegte van de tijd kan niet verdoezelen,
wat ware liefde is, zo puur en echt.
In deze nacht, met een verlangend hart,
zie ik de schitterende sneeuw die valt.

In de stad die wit wordt, trek ik je hand vast,
met een vrolijke melodie die in de lucht weerklinkt.
Maak me weer helemaal nieuw, bedek mijn oude wonden,
met een blizzard die zo intens is dat ik trilde.

Een blizzard die zo intens is dat ik bevroor.