Mi Novia Y Mi Pueblo

Geboren in de sneeuw, waar de zon sterft
het bed van de rivier die mijn dorp omspoelt
ik zie het water naar beneden stromen
ze komen blootsvoets en lijden niet
want ze gaan vrolijk naar mijn land.

Vrolijk kwam ik aan zoals die wateren uit de bergen
naar mijn geliefde plek die ik zo waardeer
waar ik mijn vriendin achterliet.

Maar ik merkte dat er niets veranderd was in mijn dorp
alle dingen die ik had achtergelaten bleven hetzelfde
dezelfde heuvel vol verdriet
dezelfde straten vol herinneringen
dezelfde oude toren van de kerk
welkom heten de vreemdeling.

Zoals het natuurlijk is vroeg ik me af
of de liefde van mijn vriendin net als mijn dorp
niet veranderd was, ik ging haar zoeken maar vond haar niet
ik had haar wanhopig nodig.

En een wasvrouw die van de rivier kwam zei me
dat ze aan de oever was achtergelaten
en een duif vloog als om de weg te wijzen (Bis)
en op de laurier waar ze landde had ze haar nest
en ik vond mijn liefde,
mijn liefde nest (Bis).

Ik vond haar in de rivier, zo bezig
figuren van liefde in het zand te tekenen
each figuur die ze tekende was als een verdriet
dat ze weghield van haar vijftienjarige hart.

Stralend was de dag, zo mooi zag mijn liefde eruit
dat een vlinder, bij het zien van haar schoonheid
haar vlucht stopte en in een bloem veranderde
zelfs de bomen, door haar aanwezigheid
overwonnen hun trots, ze bogen zich
alsof ze betoverd waren door haar schoonheid,
een wervelwind gevormd in het water
streelde haar zachtjes
en gefascineerd door zoveel schoonheid
verlangde ik om op te gaan in de omgeving
in dat moment keek ze verrast op
en haar blik weerspiegelde de puurheid van een grote liefde
haar ogen zeiden me dat ze me nog steeds liefhad
dat ik niet meer van haar zijde moest gaan
met veel vreugde begreep ik toen
dat de liefde van mijn vriendin,
net als mijn dorp niet veranderd was.

En de duif vloog,
met een onbekende bestemming (Bis)
en misschien was het omdat ze begreep
dat ik de eenzaamheid wilde met mijn liefde.

Mijn liefde nest (Bis).