Kalt' Ritt In Leicht Faltiger Leere

Ik ben al vaak gestorven
Maar de dood was slechts tijdelijk
Net als mijn moment
Dat verdorven, verweerd, niet vervaagd is

Nu sleep ik de nog zwarte
Ketting in de duisternis van mijn ik
Ze spreekt nog maar zelden, verslindt het antwoord

Hij sprak met mij
Het was de damp van boosheid
Hij heeft aan mij geknaagd
Dat was het pact dat ik sloot

Het kwade speelgoed haalt uit ons
De pijn in de zoete vlam van heerschappij
De nog donkere zon dooft
Verleid door de onschuld van vreugde

Ik smeed me belachelijk
Want ik huichel de schreeuw van verbanning
Wanneer de ruiters vervagen
In de singulariteit van het afgedwongen gewicht

Weet alleen, als je nu dient
De schoonheid van je bevrijdende dood
Verlang naar wolfraam
Dat leidt je naar de leegte van je verdorvenheid

Hij heeft me gekust
Het was de uitdrukking van genot
Hij zei verrot nog vandaag, oh
Jij mijn heerser