Ojalá (part. Dulce María)

Ik heb behoefte aan moed, niet aan willen winnen
En als ik ooit mijn angst om te verliezen zou verliezen
Het doet pijn dat ik heb gerend om niet aan te komen
Nu weet ik dat de weg ook de bestemming is

Angsten zijn gegroeid die ik nooit heb opgevoed
En ik ken de antwoorden omdat ik niet vraag
Ik voelde me als niemand toen ik het goed had
En ik heb gehuild als iedereen als iets weggaat

Niemand leert je sterk te zijn, maar ze dwingen je
Nooit wilde iemand een zwakke om op te vertrouwen
Niemand leert je de stappen in een wereld
Die je elke dag dwingt om op te staan en te lopen

Waar je altijd zo gelukkig was, zul je altijd terugkeren
Ook al verwissel je pijn met geluk
En ben je niet eens jezelf, maar denk je aan jezelf
En dat zal doden

En hopelijk omhelzen ze je nooit voor de laatste keer
Er zijn zoveel mensen om bij te zijn, maar niet om te zijn
We zijn gewoon wegen die vaak krom lopen
Duizenden losse complexen die we moeten overwinnen

Hopelijk accepteren ze je voor de eerste keer
En begrijpen ze dat we allemaal goed verdienen
Dat er geen persoon is die niet zou moeten hebben
Aangezien we omstandigheden zijn die we nooit hebben gekozen om te zijn

Vertrouwen is nooit teruggekomen met de tijd
En de vrucht van mijn leven is niet gebaseerd op wat ik heb
En als alle momenten langzamer konden gaan
Als je deze keer zou twijfelen aan de poging

En als we zouden begrijpen dat we perfect zijn
Ondanks de vlekken die het doek willen bevuilen
Alles is een optelsom, ook al denkt de rest dat niet
Een ding is wat ik ben en iets anders is alleen wat ik laat zien

Want ik ben niet bang om te verliezen, maar om verloren te zijn
Want ik wil niet winnen, maar overtuigd zijn
Dat, veel eerder dan gelukkig zijn, ik bij mezelf moet zijn
Dat ik naar de touw ga kijken om te zeggen: Ik ga door

Dat ik ga stoppen met mezelf alles te eisen
En ik ga leren te accepteren wat ik nooit krijg
Dat ik ga stoppen met mezelf de schuld te geven, te liegen, te falen
En me te vertellen dat ik te laat de waarheden nodig heb

Want ik heb ook tijd besteed aan wie zich me niet meer herinnert
Ik heb ook de stukjes geplakt van wat ik daarna heb gebroken
Ik heb mezelf ook niet begrepen en begrepen dat het zo zal zijn
Ik was niet in de war, ik was versmolten met het slechtste van mezelf

Ik ben verhuisd naar problemen en heb daar gelukkig willen zijn
En ik heb in cirkels gedraaid om jou niet uit de weg te gaan
Ik heb iedereen gevraagd om mezelf te kunnen definiëren
Hoe zeg je tegen een rivier dat hij moet stoppen en niet meer moet stromen?

Niemand leert je sterk te zijn, maar ze dwingen je
Nooit wilde iemand een zwakke om op te vertrouwen
Niemand leert je de stappen in een wereld
Die je elke dag dwingt om op te staan en te lopen

Waar je altijd zo gelukkig was, zul je altijd terugkeren
Ook al verwissel je pijn met geluk
En ben je niet eens jezelf, maar denk je aan jezelf
En dat zal doden

En hopelijk omhelzen ze je nooit voor de laatste keer
Er zijn zoveel mensen om bij te zijn, maar niet om te zijn
We zijn gewoon wegen die vaak krom lopen
Duizenden losse complexen die we moeten overwinnen

Hopelijk accepteren ze je voor de eerste keer
En begrijpen ze dat we allemaal goed verdienen
Dat er geen persoon is die niet zou moeten hebben
Aangezien we omstandigheden zijn die we nooit hebben gekozen om te zijn