Erribera

Erribera, Erribera,
je landerige z'n z'n z'n
onder de luchtgrens in het hart
wordt het begrensd.

In jouw vruchtbare gronden
stroomt de wil die daar is
zal het de zoete aarde
met verlangen omarmen.

Jouw oude kastelen
bewaren wat ze ooit hadden
spreken in treurige adem
van hun pijn.

Op de oude muren
zingen de vogels
over de slapende eeuwen
die ze onthullen.

Nafarroa, oude broer
de eerste wortel van de legende
moge de droom van onze voorouders
in de lucht zijn.