Ghost City Tokyo

Drieduizend lichten van de stad
Kijken neer op de tegenstrijdige mij
Tussen die gebouwen door
Mengend met de neon die kleur begint te krijgen
Al loopt mijn tijd door deze wereld heen
Zink ik in de nacht

Met de laatste trein die ik naar huis neem
Was er in het glasraam dat ik zag
Niet de droomversie van mezelf
Maar iemand die bijna in janken uitbarst
Verdwalen in de duisternis, helemaal alleen
Een treurig mens

Het komt wel goed, ooit komt het goed
Zo heb ik dagen bij elkaar verzameld
Vandaag ben ik weer alleen in de schoonheid van Tokio
Lijk ik wel op een spook

Terwijl ik raak gewend aan verlies
Zelfs die vergeten wens
Kwam weer naar boven
En toen de tranen vielen
Was het simpelweg
Omdat deze stad zo verblindend is

Drieduizend mensen, lachend en zuchtend
In deze tegenstrijdige dagen
De herinneringen van die dag komen terug
En voor ik het weet is het ochtend
Neem ik mijn woorden en zet ze op de muziek, keer op keer

Terwijl ik raak gewend aan verlies
Zelfs in die dagen die ik vergeten was
Toch denk ik nog steeds vooruit
Dat kan alleen omdat
Jij er bent

Hé
In deze eenzame stad
Hé

Drieduizend lichten van de stad
Kijken neer op de tegenstrijdige mij
Met mijn hand uitgestrekt voorbij die gebouwen
De plek van mijn dromen in die dagen nagenderend
Al loopt mijn tijd door deze wereld heen
Roep ik de morgen

Terwijl ik raak gewend aan verlies
En de waardevolle herinneringen vasthoud
Als ik die omarm
Vallen de tranen plotseling
Omdat ik in deze stad
Toch gewoon wil leven

Jij ook, nietwaar?