Mi Tristeza

Hoe zal mijn verdriet zijn (bis)
Als ik oud en grijs ben,
Wanneer mijn handen niet meer kunnen (bis)
De rug van een paard schoonmaken.

Een zadel op zijn rug leggen,
Ook geen leugen meer rechtzetten,
Misschien kan ik hem niet meer bedwingen,
En al helemaal niet meer rijden,
Dat is de ergste straf
Die de jaren me kunnen geven.

Want ik heb mijn hele leven
Aan de vlaktes gewijd,
En als ik niet meer kan doen
Wat ik deed als jongeman,
De weinige dagen die me resten
Zal ik doorbrengen met denken.

Ik zal geen stier meer temmen (bis)
Of een rivier overzwemmen,
Ook geen koe meer melken (bis)
Of in de modder ploeteren.

Ik zal geen touw meer knopen
Of een oortje merken,
En misschien zal ik zelfs geen lasso gooien
In een verbrand veld,
Of een taak volbrengen
Met de zon van de zomer.

Ik zal niet meer wakker worden
Aan de voet van een harp zingend,
Tussen flessen sterke drank
Met een meisje aan mijn zijde,
Vechtend met de woorden
Met oude troubadours.

Misschien draag ik geen hoed meer (bis)
Borsalino of van guama,
En mijn nieuwe liquilique (bis)
Van een reis in verre dorpen.

Ik ga niet meer een arena in
Met een fier paard,
En ik zal niet meer proeven
Van de zoetheid van lippen,
Die na een worp
Het beste cadeau waren.

Ik ga niet meer naar een hanengevecht
Of een haan slijpen,
Of aan een speeltafel
Een paar dobbelstenen gooien,
Of vechten zoals vroeger
Simpelweg om een dorpsgenoot te testen.

Ik zal niet meer nachten doorhalen (bis)
De mensen in mijn buurt,
Ik die de nachten dagen maakte (bis)
Over die lange wegen.

En waar ik wakker werd
Behield ik dezelfde enthousiasme,
Ik die duizend reizen maakte
Zonder een gids nodig te hebben,
Altijd achterlatend op de weg
Veel zaailingen geplant.

Die met de tijd zullen geven
Dezelfde schaduw als deze boom,
En als ik denk aan wie ik was
En zie wat ik als oude man zal zijn,
Zal ik op een hoek stoppen
Om omhoog en omlaag te kijken.