EL y Ella

Het is hij en zij.
Het is Arma Blanca... Dlux.
Ze zijn een verhaal in elke stad, in elke geest, in elk hart.
Er is een licht en er is een donkere kant.

Zij had alles wat hij zocht in een vrouw, ze was die verborgen engel achter haar huid, met lippen van honing. Hij wist altijd wat te kiezen en trouw te zijn aan zijn belofte, gevangen in de smaak van de gal die hem later een kus bracht.

Zo gaf hij zich over uit liefde, uit angst om haar te verliezen. Hij wilde geen parel zijn in handen van iemand die haar niet zou waarderen.
Hij en zij, haar leren kennen was een stap naar een paradijs. Hij was wanhopig naar zijn trofee, dit was de prijs voor het willen van haar.

Geen waarschuwing, wanneer alles ingewikkeld wordt, past men zich aan.
Zelfs als atheïst, vroeg hij God om een wens. Zij was dat typische meisje dat heeft wie ze wil, maar niet wil wie ze heeft, ze wil alleen op psychische wijze.

Hij wist dat hij niemand was zonder haar, zoals ik zonder de muziek. Alleen de esthetiek helpt niet om een relatie statisch te maken. Met een strategische tactiek kun je de leugen ruiken, maar het zal de schade van vroeger niet kalmeren die vandaag de dag weer opduikt.

Hij en zij dronken van die fles hun wrok, als ze samen gingen dansen eindigde hij altijd in een hoek. Hij verlangde altijd met nostalgie naar gelukkige dagen die afwezig waren, maar als het respect verloren gaat, sterft de magie.

Moegestreden van het maken van een kamer zijn gevangenis 's nachts, ging hij eruit en ontmoette die witte dame in een auto. Hij en zij voor een spiegel beloofden elkaar eeuwige liefde, niets teder als die stem die tot hem sprak kwam uit de hel.

Te veel angst daar, moeilijk om iemand te vinden die je weet te liefhebben... Zonder vooroordelen, hij en zij.
Elke misstap verwoest je hart... Dama blanca ben ik, vandaag kom je me halen. Ik zal je van de realiteit weghalen... Zo hoog als je wilt vliegen.

Na die eerste keer, deed zij hem dromen, met haar eeuwige lente dacht hij dat hij vloog. Hij en zij brachten de hele nacht door met praten in een hoek van het dashboard van die auto, verbonden.

Zij toonde elk moment in een andere dimensie en hij met spanning op zijn gezicht en afstandelijk ging de gevangenis binnen.
Hij en zij een verboden huwelijk als een spoor dat de vergetelheid herinnert, een flits van wat niet geleefd is.

Zij gaf vertrouwen, samen leefden ze eenzaamheid, samen zochten ze wraak en wisten ze hun oude wonden te wissen. Hun dromen vormend in klei binnen deze fabriek.
Hij en zij als een elastisch beeld tussen de nostalgie.

Zij was elke fles, elke klap tegen de grond, maar hij begreep haar, omarmde haar en gaf haar troost. Zij gaf beloning, aan haar denken was ontsnappen. Onder haar ijzige mantel verliezen was vinden.

Samen met haar, prinses gekleed in wit, leiden haar stappen naar een altaar boven een spiegel op die bank. Haar cijfers vermommen haar leven en hij realiseert zich, denkt dat zij meer waard is dan zijn huur en zegt niets.

Zij en hij als een zoete en bittere traan, en hij als een spijker diep in je ziel en de gloed van de dageraad, als de zon die het wonder verlicht en deze vreemde maan, hij en
zij als een stem die dooft en zoekt naar fortuin.

Te veel angst is er, moeilijk om iemand te vinden die je weet te liefhebben... Zonder vooroordelen, hij en zij.
Elke misstap verwoest je hart... Dama blanca ben ik, vandaag kom je me halen. Ik zal je van de realiteit weghalen... Zo hoog als je wilt vliegen.

Maar wanneer de liefde betaald wordt, ontstaan er vroeg of laat wonden, aanrakingen volgens regels veranderen in wonden. Wanneer de vlam van een vuur dooft, is alles donker, hij opende zijn ogen toen het al te laat was, hij zag alleen muren.

Het waren zware tijden, niets in de zakken, geen vrienden. Een rechtvaardige straf voor degene die met messen speelt. Voor haar was het zo eenvoudig om hem in het totale vergeten te onderwerpen, voor hem was het zo utopisch om het verloren te herstellen.

Broze kastelen van valse hoop verwoest. Velden bezaaid met dromen gereduceerd tot as. Verdoofd in de depressie die de eenzaamheid veroorzaakt, liep zij met kilheid met anderen door de stad.

En de tijd kent geen genade, het eist daden en accepteert geen omkoping, het zorgt ervoor dat het verleden intact blijft. Met haar gaan was een pact sluiten met demonen, alles verliezen als bomen hun loof in de herfst verliezen.

Zij heeft geen eigenaar, haar beheersen was meer dan moeilijk, zonder haar dacht hij niet nuttig te zijn en zocht hij de gemakkelijke uitweg. Die nacht op die brug besloot zijn kwetsbare geest een stap vooruit te zetten en zei zo tegen zijn problemen vaarwel.

Geen van hen gaf iets voor deze pelgrim, geen van hen gaf het minste om zijn lot te veranderen. Misschien was zijn teken liggen in een eeuwig en smal bed, maar pas op voor je stappen want zij liggen op de loer.

Te veel angst... moeilijk om iemand te vinden die je weet te liefhebben... Zonder vooroordelen, hij en zij. Elke misstap verwoest je hart... Dama blanca ben ik, vandaag kom je me halen... Hij en zij!

Te veel angst daar, moeilijk om iemand te vinden die je weet te liefhebben... zonder vooroordelen, hij en zij.
Elke misstap verwoest je hart... Dama blanca ben ik, vandaag kom je me halen. Ik zal je van de realiteit weghalen... Zo hoog als je wilt vliegen.