Alones

Gebroken, tere vleugels, jij bent een beetje
Gewoon moe van de te blauwe lucht
Je hoeft niet meer voor iemand anders te lachen
Je mag nu voor jezelf lachen, dat is goed

De eenzaamheid sluipt nog steeds dichterbij
Een kaars die van binnen brandt
Een druk feest, maar in tegenstelling tot de zintuigen
Hoe vul ik de leegte van woorden die tekortschieten?
Ik weet het niet meer

Als ik tenminste in mijn dromen
Vrij kon zwemmen
Had ik die lucht niet eens nodig
Wat gisteren was
Verf het over, kom op, ook al moet ik huilen
Ik kan vooruitkijken naar morgen

Gebroken, tere vleugels, jij bent een beetje
Gewoon moe van de te blauwe lucht
Je hoeft niet meer voor iemand anders te lachen
Je mag nu voor jezelf lachen, dat is goed

De afscheidsmomenten tussen de eilanden
Kunnen niet worden vergeleken
De spiegel die op het staal van zelfbewustzijn
De bloemblaadjes weerkaatst

Ik probeer te schreeuwen
Over de vuile liefde die als een stortbui valt
Maar het is frustrerend

In de tijd van de slaap
Verandert de wond langzaam in een korst
Jij wacht daarop
Zo mooi
Zo vluchtig

Na het afschilferen
Als een donshaar
Trillende gebeden in het zonlicht
Je hoeft nu niet geforceerd van iemand te houden
Dat is niet nodig

Soms is deze wereld te fel
Om omhoog te kijken terwijl je loopt
Als ik mijn ogen sluit en onderga
Stromen de tranen over mijn droge huid

Waarom voelen we ons elke keer zo alleen?
Je hoeft niet alles te accepteren
Waarom voelen we ons elke keer zo alleen?
Alleen het uithouden is niet de enige moed.