Kuroi Namida

De nacht waarin ik wenste dat morgen niet zou komen, tel ik ontelbare
Zonder dromen of liefde, huilend terwijl de regen op me valt

Laat me niet verbergen, ik wil zo leven zoals ik ben
Wat heb ik nodig?
Als ik mezelf niet eens kan geloven, wat moet ik dan geloven?
Het antwoord is te dichtbij om te zien

Zwarte tranen stromen
Ik heb niets en het is te treurig
Het worden zelfs geen woorden
Mijn hele lichaam begint pijn te doen
Ik kan het niet meer alleen verdragen

In de nacht, uitgeput van het huilen, tekende ik een gezicht dat niet de mijne is
Laten we stoppen met het verbergen van zwakte en een glimlach te forceren

Laat me niet verbergen, leven zoals dit is het moeilijkste
Wat er is in deze wereld
Als ik iets van jou krijg, laat het dan iets ongrijpbaars zijn
Ik wil geen dingen die kapot kunnen gaan

Zwarte tranen stromen, ook al schreeuw ik
Met een witte blik komt morgen eraan
Ik bots tegen dezelfde pijn aan
Als die dagen zo doorgaan
Wil ik ver weg verdwijnen
Ook al weet ik dat het egoïstisch is

Zwarte tranen stromen
Ik heb niets en het is te treurig
Het worden zelfs geen woorden
Mijn hele lichaam begint pijn te doen

Zwarte tranen stromen, ook al schreeuw ik
Met een witte blik komt morgen eraan
Ik bots tegen dezelfde pijn aan
Als die dagen zo doorgaan
Wil ik ver weg verdwijnen
Ook al weet ik dat het egoïstisch is