Vida Simples

De tijd die ik in de baarmoeder doorbracht was het beste wat me overkwam
Al tijdens de negen maanden vormde ik een band met de stem van God
Ik hoorde, maar ik sprak niet. Ik voelde, maar ik zag niet
Totdat ik op een dag de ogen van onschuld moest openen om de pijn onder ogen te zien

De pijn van meerdere vallen voordat ik alleen kon lopen
De pijn van geen speelgoed hebben als mijn ouders het niet konden kopen
En zo leerde ik de gelukzaligheid op papier kennen
Ze maakten voor mij een bootje, een vliegtuigje
Ik was al zeeman, ik heb al de lucht doorkruist

Ik maakte zeepbellen, speelde in de mooie zomerregen
Van een klosje draad of een blikje maakte ik mijn mooie auto
Ik kende geen internet, ik kon zelfs buiten spelen
's Nachts telde ik sterren, hield ik de maan in de gaten

Ik kan de baarmoeder waarin ik werd geboren niet vergeten
Mijn leven is een erfenis van God
Mijn waarden zullen niet veranderen
De wereld zal mijn geluk niet stelen
Ik ruil de wieg van eenvoudigheid niet in
Voor deze leegte van de huidige tijd

Kan een man in een paleis wonen, in de woestijn leven en niet verdwalen
Wanneer hij het leven zo interpreteert zoals het is zonder afhankelijk te zijn van bezit
En dat ik meer mag hebben dan alleen herinneringen
Dat ik mag zijn wat God wil
Ik voel dat Hij me nog steeds voortbrengt, me nog steeds leert om op te staan

Als ik laat leven me meevoeren, verlies ik mijn evenwicht en val ik snel
Deze wereld biedt me vleugels gemaakt van illusies, en wie wil er nu niet stijgen?
Gelukkig leerde ik de gelukzaligheid op papier kennen
Ze maakten voor mij een bootje, een vliegtuigje
Ik was al zeeman, ik heb al de lucht doorkruist