La Bala
Ana Tijoux
De Kogel
De pistool keek hem strak aan onder
De glanzende chroommantel van zijn gif
Een plotselinge schot
Penetreerde elke deeltje van de lucht en viel toen neer
De eerste druppel viel al op de honderd (x3)
Op de honderd
De dood keek hem uitdagend aan
Met het bloed tussen de tanden
En een heersende duisternis
De kogel, zo stilhangend
Danste een moord, draaiend om zichzelf
Het leven verdween uit zicht met zijn spoor
Terwijl een jonge man lijdt onder de drang naar verovering
Op zijn knieën verandert zijn kus langzaam van rood naar ijs
Engeltjes van papier zijn verloren in Babel
Wie zal deze huid teruggeven?
De moeder smeekt de kolonel
De dood is een carrousel
Funest in zijn schommelingen
Een wrede, eindige rechtspraak
De engel smeekt de kolonel
Zijn blik bleef bevroren door het plotselinge pulserende geluid dat hem kostte
Man neergestort, bloedend, zonder adem, het leven faalde hem bleek
De eerste druppel viel al op de honderd (x3)
Op de honderd
Dat levenloze lichaam was haar zoon, Maria verbijsterd
Viel op de grond, haar gezicht vervormd, werd een schreeuw
Er bleef alleen een zoem over dat betekent (moordenaar)
Het uur van de dood werd gemarkeerd door een kus van afscheid
Van de moeder, verloren in verdriet, liet het de hemel regenen
Tranen uit de woestijn en zelfs de dood bleef stil uit respect
Engeltjes van papier zijn verloren in Babel
Wie zal deze huid teruggeven?
De moeder smeekt de kolonel
De dood is een carrousel
Funest in zijn schommelingen
Een wrede, eindige rechtspraak
De engel smeekt de kolonel
Schoten klinken,
Doden brengen
Stof brandt
Prakapampam (x4)