Mediterráneo.

Misschien omdat mijn kindertijd
nog steeds speelt op jouw strand
en verstopt achter het riet
slaapt mijn eerste liefde,
ik neem jouw licht en jouw geur
waar ik ook ga,
en op jouw zand
bewaar ik liefde, spelletjes en verdriet.

Ik, die op mijn huid de smaak
van de eeuwige tranen heb
die honderd dorpen hebben vergoten
van Algeciras tot Istanbul
dat je blauw moet schilderen
hun lange winternachten.

Door de vele tegenslagen,
is jouw ziel diep en donker.

Aan jouw rode zonsondergangen
hebben mijn ogen zich gewend
zoals de bocht aan de weg.
Ik ben een zanger, ik ben een leugenaar,
ik hou van het spel en de wijn,
ik heb de ziel van een zeeman.
Wat kan ik eraan doen, als ik
geboren ben in de Middellandse Zee.

En je komt dichterbij, en je gaat
na het kussen van mijn dorp.
Spelend met de getijden
ga je, denkend aan terugkomen.
Je bent als een vrouw
geurend naar teer
waarvan je verlangt en houdt
waarvan je weet en vreest.

Oh, als op een dag, tot mijn verdriet,
komt de dood mij halen.
Duw mijn boot de zee in
met een herfstachtige oostenwind
en laat de storm
haar witte vleugels verscheuren.

En begraaf mij zonder rouw
tussen het strand en de lucht...

Aan de helling van een berg,
hoger dan de horizon.
Ik wil een mooi uitzicht hebben.
Mijn lichaam zal een pad zijn,
ik zal de dennen groen geven
en de ginst geel.

Dichtbij de zee. Want ik
ben geboren in de Middellandse Zee.