Los Amores de Ana

In een huis tegenover de Universiteit
woont Ana op de begane grond, zo mooi en fijn.
Als ze in haar raam verschijnt, de studentenmassa
vervult haar met complimenten, zo lief en zo charmant.
En iedereen die voorbijloopt, zingt voor haar:

"Ana, kom snel naar buiten, alsjeblieft, Ana, schaam je niet,
Ana, want in jouw raam ben jij de bloem van licht en liefde.
Ana, als je mijn liefde gelooft, Ana, 's nachts kom ik hier,
Ana, door jouw raam zal ik binnenkomen en mijn liefde aan je tonen."

Anita gaf een student 's nachts een afspraak
en toen hij bij het raam kwam, duwde ze, sprong en ging naar binnen.
En alle buren konden later zien,
dat degene die 's nachts binnenkwam, bij zonsopgang weer vertrok.
En iedereen die voorbijloopt, zingt voor haar:

"Ana, sta op om te sluiten, Ana, je wordt verkouden,
Ana, want jouw raam staat wijd open.
Ana hoort ze zonder angst, Ana voelt zich niet meer beschaamd,
Ana, fris en bloeiend, als een bloem die zich opent voor de kus van de liefde."

Anita, die vroom is, ging naar de biecht
en blozend en verlegen vertelde ze haar zonden.
"Ik beklaag me, zei ze, dat in een cursus, niet meer,
heel de Universiteit voorbij mijn raam paradeerde."
En de biechtvader, woedend, brulde:

"Ana, je gaat verdoemd worden, Ana, je hebt geen redding,
Ana, met plezier ontzeg ik je de vergeving."
Ana, zuchtend, "Oh! ik heb gezondigd, maar het was niet mijn schuld,
Vader, want mijn raam staat zo laag, kom binnen en je zult het zien."