السبع (al sab3)

Ik viel, niet door mijn oom of tante,
Je bent doorstoken met het zwaard van de strijd.

Geen opkomst in de nachtelijke wolken,
Tent rond de ster van Suhail.
Tenten en ik schreeuw naar de menigte, wee mij,
En ik vertel je.

De dag dat hij van mij verdween,
Verdween de liefde en het geluk.
Er zijn nog steeds wonden in mij, wonden,
Wee jou.

Op het bed van de leeuw sliepen de wolven,
Voor de prijs van de aarde verkochten mijn vrienden mij.
In de lucht van trouw cirkelen de raven,
En de arend vluchtte weg.

Ik beloofde je,
Wat jammer, ik breek mijn belofte, wat jammer.
Ik steek over als een gast,
Nee, nee.

Ik kwam en hield me aan mijn beloften, en ik kwam,
Ik kwam om je te bevrijden, en ik kwam,
Ik breng je naar mijn bloemen, oh gazelle.

Rustig aan, rustig aan,
De kern van mijn hart roept je,
Ik kom vanavond naar je huis,
Om je te brengen.

Mijn vuur, mijn vuur,
Dooft als je mijn huis binnenkomt.
Jij bent de bron van mijn geheimen,
En ik ben jouw geliefde.

De rozen zijn op de weg van de edele,
En pas op voor de kou op mijn borst.
En bij degene die de kohlige ogen heeft,
Mijn vermoeden is niet teleurgesteld.

Een groep van rouwenden, maar met slechts één lok,
Op het bed van de leeuw sliepen de wolven.