A Pique
Alvaro Torres
Een Duik
Wat een ding dat plotseling de grond
Onder mijn voeten is verdwenen, de leegte wacht op mij
Niets kan me tegenhouden, niets is stevig
Vooruit, het is niet dat ik val
De grond is weg en ik ga door
Schrik niet, nee, schrik niet
Als je ziet dat ik de wind als steun heb
En er is niets meer onder mijn voeten
Ik ga gewoon onderuit
En ook al snijd ik de lucht doormidden
Het is niet dat ik val, ik ga gewoon naar beneden
Om de bodem te raken van wat
Ik ben, eindelijk eens
Huil niet om me, nee, ik kom terug
Ik ga mijn geluk vinden
Ver weg van elke plek
Zelfs ver van mezelf
Vanuit de diepste diepten wil ik je vragen
Op handen en knieën open ik mijn ogen van de angst
Er is geen houvast te zien
Gewoon zoemend naar beneden
Er is geen omhelzing of eenzaamheid waar ik ben
Niets is zichtbaar, en we moeten doorgaan
Schrik niet, nee, schrik niet
Als je ziet dat er geen stemmen naast me zijn
Die me aanmoedigen en laten lachen
Niemand kan dichterbij komen
Maar, broeder, er is geen eenzaamheid
Waar ik ben
De lucht moedigt me aan met zijn gefluit
En biedt me zijn hand om door te gaan
