Milonga del solitario

Ik hou er af en toe van
Me te verliezen in een bordoneo
Want bordoneerend zie ik
Dat ik mezelf niet eens kan sturen
De snaren ordenen
De koers van mijn gedachten
En in het langzame galopje
Van een plattelandsmilonga
Gaat het het veld uit
Het beste van het gevoel

Niemand moet denken
Dat ik kom voor wraak
Het is niet mijn schuld als ik op het veld
Kan galopperen
Wie me wil verslaan
Moet met een goede partner komen
Ik zal mijn hoed afnemen
Want zo hebben ze me geleerd
En ik beschouw het als goed betaald
Achter de eerste aan

Altijd op een zachte toon
Want schreeuwen vind ik niet fijn
–Ik schreeuw als ik op een paard zit
Als ik in de teugels ben gezakt–
Maar als ik een vers probeer
Waar de tegenslagen worden verteld
Verhoog ik nauwelijks mijn stem
Om zachtjes te zingen
Wie zich in het geschreeuw stort
Hoort zijn eigen gezang niet

Als de verraderlijke dood
Me naar zijn arena trekt
Maak me met twee zwepen
Het kruis voor mijn hoofdeinde
Als ik sterf in mijn hol
Kijkend naar de horizon
Wil ik geen kruisen of haast
Of opdrachten voor de Eeuwige
Misschien na de winter
Geeft de berg me zijn bloemen

De hele nacht heb ik gezongen
Met een beven in mijn ziel
Het zingen is de open wond
Van een heilig gevoel
Ik heb niemand aan mijn zijde
Omdat ik geen genade zocht
Ik veracht de liefdadigheid
Vanwege de schaamte die het met zich meebrengt
Ik ben als de leeuw van de bergen
Ik leef en sterf in eenzaamheid