Muelle de San Blas

Zij nam afscheid van haar liefde, hij vertrok met een schip
bij de mole van San Blas, hij beloofde dat hij terug zou komen
en doorweekt van verdriet, zwoer zij dat ze zou wachten
honderden manen gingen voorbij en altijd was zij daar
bij de mole, wachtend

veel middagen nestelden zich
nestelden zich in haar haar en op haar lippen uuh...
ze droeg dezelfde jurk en voor het geval hij terugkwam
zodat hij zich niet zou vergissen, de krabben bijten
in haar kleren, haar verdriet en haar hoop

En de tijd gleed voorbij en haar ogen vulden zich
met zonsopgangen en ze werd verliefd op de zee
en haar lichaam bleef bij de mole

Alleen, Alleen in de vergetelheid
Alleen, Alleen met haar geest
Alleen, Alleen met haar liefde, de zee
Alleen... bij de mole van San Blas

Haar haar werd wit, maar geen enkel schip
bracht haar liefde terug en in het dorp zeiden ze
zeiden ze de gekke van de mole van San Blas

En op een middag in april probeerden ze haar te verplaatsen
naar het gekkenhuis, niemand kon haar weghalen en van de
zee scheidden ze haar nooit meer

Alleen, Alleen in de vergetelheid
Alleen, Alleen met haar geest
Alleen, Alleen met haar liefde, de zee
Alleen...

Alleen, Alleen in de vergetelheid
Alleen, Alleen met haar geest
Alleen, Alleen met haar liefde, de zee
Alleen...

Alleen, Ze bleef, ze bleef tot het einde
Alleen, ze bleef, ze bleef alleen
Met haar liefde en met de zee

Alleen, Ze bleef, Alleen bleef ze tot het einde
Alleen, Ze bleef, ze bleef bij de mole
van San Blas