Schrödinger

Soms ben ik levend omdat ik nog de slagen van mijn hart hoor
Omdat ik mijn verstand bewaar, ook mijn gevoel
Omdat ik nog adem en mijn gebroken binnenkant voel
Omdat ik nog zucht telkens als ik naar je foto's kijk

Ik leef omdat ik in het donker tegen mijn kussen schreeuw
En ik bibber van de kou van de adem van de maan
Ik leef omdat jij dat ook doet en ik weet dat je hierin zondigt
Ik ben levend omdat ik voel, simpelweg

Van woede, onbegrip, pijn, zenuwen, pure verdriet
Tot walging, desinteresse, minachting, angst en bitterheid
Ik leef omdat mijn verdriet aanhoudt

En ik moet nog steeds teksten schrijven om te ontsnappen aan mijn gekte
Ik leef moe, maar ik leef, terwijl ik de controle verlies
En me als een vergeten ziel voel

Ik laat zuchten ontsnappen omdat de tijd langzaam verstrijkt
En ik zit op de bank te denken dat ik er slecht aan toe ben
Ik leef omdat ik huil, snik tot ik ontplof
Ik barst in twintigduizend stukken, ik kan niet meer opstaan

Ik leef omdat ik in de put val, ik zweer dat ik probeer te klimmen
Maar ik struikel en zie schetsen van mijn eindeloze overwinning
Ik zoek nog steeds een uitweg, een verdomde alternatieve
Die me uit deze verwoeste cel haalt

Ik meng inkt met speeksel om therapie te oefenen
En daarom denk ik dat ik deel uitmaak van het leven

Er is een probleem met mijn gevoelens
Soms ben ik levend en soms ben ik dood
Twee kanten van een spiegel in mijn geweten, ik lieg niet
Ik weet niet wat mijn toestand is als ik niet in mezelf kijk

Er is een probleem met mijn gevoelens
Soms ben ik levend en soms ben ik dood
Twee kanten van een spiegel in mijn geweten, ik lieg niet
Ik weet niet wat mijn toestand is als ik niet in mezelf kijk

Soms ben ik dood omdat mijn aderen op woestijnen lijken
Mijn ogen zijn open maar ik ben niet wakker
Ik ben verloren in de donkere leegte, deze bedelaar zweert
Dat ik geen redenen meer heb en dat ik dit pad uit inertie volg

Dood omdat ik in een existentiële leegte ben
In een krankzinnige verveling, ik kan niet meer, man
Mijn wallen schreeuwen dat het slecht met me gaat
Wat de hel, slecht? Ik ben vreselijk, elke stap is een uitdaging

Ik voel geen kou, geen warmte, geen liefde, geen haat
Mijn potlood is al gebroken en ik schrijf geen afleveringen meer
Ik voel me niet gestrest, noch geniet ik, ik dwaal als een ziel in pijn
Er is veel regen gevallen, ik ben in rouw om het bloed in mijn aderen
Bijna geen zin meer in iets, zonder honger of verzadiging

Ik zie mijn wil vol vuiligheid
Ik laat het naar een andere plek gaan, ik wil het niet meer
Nu ben ik een ander lijk en mijn bed is mijn gat
Mijn matras omarmt me alsof het mijn graf is
Ik heb het al gezegd, ik breng elke nacht door kijkend naar het plafond

Ik voel niets in mijn borst, ik blijf praten uit eigenzinnigheid
En ik zie de Dood tussen mijn schaduwen rommelen, op de loer
Waarom hieruit komen als ik alles al heb gezien?
Als ik op straat loop, kijkt de mensen naar een zombie
Ik voel niets meer, ik ben niet zwak, noch sterk
En daarom denk ik dat ik deel uitmaak van de dood

Er is een probleem met mijn gevoelens
Soms ben ik levend en soms ben ik dood
Twee kanten van een spiegel in mijn geweten, ik lieg niet
Ik weet niet wat mijn toestand is als ik niet in mezelf kijk

Er is een probleem met mijn gevoelens
Soms ben ik levend en soms ben ik dood
Twee kanten van een spiegel in mijn geweten, ik lieg niet
Ik weet niet wat mijn toestand is als ik niet in mezelf kijk

Soms leef ik omdat ik weet dat er iets meer is
Ik ben niet leeg, ik ben vol eenzaamheid
Soms sterf ik omdat het me niets kan schelen
Omdat ik doelloos loop en vergeet te ademen

Soms leef ik, omdat ik jou herinner
Soms sterf ik, omdat ik niet weet wat ik hier doe
Soms debateer ik tussen nuchter zijn of gelukkig zijn
Bah, wat maakt het uit hoe ik ben als ik altijd hetzelfde einde bereik