Despues De Ti

Na jou,
na mij,
na het liefhebben tot we niet meer konden
voelden we de kou op het podium.

Na jou,
na mij,
toen we weer dichterbij kwamen
tussen ons deed het pijn, die ruimte.

Jij was van steen, ik van papier
en we smolten samen die keer.

Jouw handen dolend over mij
verloren we het besef van hemel, tijd, aarde
en uiteindelijk was het de moeite waard
onze oorlog eindelijk.

Na jou,
na mij,
toen we opnieuw wilden beginnen
in de stilte.

Na jou,
na mij,
was de waarheid sterker
en verloren we ons in een kus.

Na jou,
na mij,
beiden terug naar elk zijn eigen
het leven blijft hetzelfde.